تو کی بودی؟
کجای خاطرم گل کرد لبخندت ؟
که من از اولین دیدار قلبم را
میان خنده هایت ساده گم کردم.
تو کی بودی؟ تو کی بودی؟
گفتم آهسته تر قدم بزنم
لب ایوان دل این بار
تا مبادا! خدا نکند!
تو بفهمی که عاشقم ...
.
.
.
حالا که می روی ، برو اما یواش تر
آهسته تر قدم زن و حتی یواش تر
رو می کشی تو از من و آرام می روی
طاقت ندارد این دل تنها یواش تر
پوشیده ای لباس نو اَت را تو را خدا
دامن بکش به دامن صحرا یواش تر
باور بکن که بعدِ تو باران واژه ها
تر کرده برگ دفتر من را یواش تر
آیا هزار و یک شب من را شنیده ای؟
بی آنکه بشنوی بکش اما یواش تر
باشد قسم به حرمت عشقت که می روم
از کوچه ی خیال تو شبها یواش تر
تو آفریدگار همین بیتهای منی
و من تو را
به حرمت این لحظه دوست می دارم.
بگو به من !
که کجا از تو دور شوم ؟
که تو !
آسمان منی .
پرنده ، کجا بپرد ؟ چون محیط تویی .
کجا بروم ؟
که هر کجا باشم
کبوتر جلدم که یک عمریست
زلال چشمهای تو آشیان من است .
نفس نفس ،
صدای تو در گوش من جاریست ،
غریو موجهای تو در من ندای آزادیست ،
افق افق نگاه آبیِ سبزت ، بلند بلند
کشیده می شود آهسته تا کناره ی اروند
غزل غزل
ترانه ترانه
سرود سرود.
بگو به من !
کجا بروم ؟ که با هر موج ،
تو در تمام نفسهای من شعر می گویی ؟
بیا به حرمت این لحظه های نورانی
مرا بلند بلند بخوانم ، بکوبم به صخره ها زیرا
که از تو دست ندارم ،
که خوب می دانم
و خوب می دانی !
برای همیشه
تو آفریدگار شعرهای منی.
چادر گلی به سر کشیدی ، عروس شدی
مردی شبیه من تو دیدی ، عروس شدی
هرگز نظر نداشت دلت مال من شوی
از ترس من چه زود دویدی ، عروس شدی
ترسیده بود دلت که توی قفس نپرد؟
از چنگ من تو زود پریدی ، عروس شدی
بر روی شاخسار گل خنده ات ، لبخند
این خنده از کجا تو چیدی ، عروس شدی
یعنی پلنگ قلب من پنجه اش نرسید؟
آهو ز من تو زود رمیدی ، عروس شدی؟
ای سیب سرخ باغ بگو دور از این تنها
در دامن چه کس تکیدی ، عروس شدی
باران گرفته است کنون سخت و می بینم
چتری غریبه سر کشیدی ، عروس شدی
***
سر فصل همه مجله ها خواهم شد
یک تیتر بزرگ و پر صدا خواهم شد
وقتی همه ی مجله ها جار زدند
در دست همه که بر ملا خواهم شد
شاید تو بدانی که به چشمهایت من
گفتم به خدا که مبتلا خواهم شد
***
جاری شدی در من چه طغیانگر تو ای رود
در خویش حل کردی ز من هر آنچه که بود
هی تاختی در سینه ام بی رحم از عمد
تا کردی در من زندگی را پاک مسدود
وقتی بنا شد عاشقت باشم به یکبار
خطی کشیدی بر دلم ، که باش مردود
وقتی که می رفتم دلم پر بود از خون
با خنده رو کردی به من " اینقدر کم بود؟"
***
بر گونه ام لغزیده ای بسیار ای اشک
تا کی کنی این قصه را تکرار ای اشک
فرهاد بودم ، عشق شیرین با دلم کرد
کاری که عاشق تر شدم هر بار ای اشک
باران که زد در پشت شیشه قطره ای آب
می کرد در چشمان من اصرار ای اشک
می خواست وقت رفتنش دائم ببارد
بر گونه هایم آسمان ، تبدار ای اشک
او دور می شد، آسمان در بغض می مرد
می شد تمام هستی ام بر دار ای اشک
آهسته تر با من بگو از عشق امروز
جان خودت دست از دلم بردار ای اشک
***
وقتی به هم رسیدیم در تو غروبِ غم بود
چیزی شبیه یک عشق افسوس در تو کم بود
آن روز آسمان هم با شعر گریه می کرد
حال و هوای بندر آن روز غرقِ نم بود
با یک سلام بردیم دلهای خسته مان را
در آسمان دو تا ابر شکل دو دل به هم بود
گویی زمان ترک داشت آن روزها نمی رفت
انگار توی قلبم آواز دَم دَ دَم بود
امروز از همان عشق چیزی جز این غزل نیست
از تو گله ندارم ، تقدیر و قسمتم بود
***
چون قطره اشک از چشمهایت ساده می افتم
در سایه ای کز چشمهات افتاده می افتم
من سیب کال شاخسارت مانده ام اما
وقتی شدم اینبار هم آماده می افتم
وقتی بنا شد آخر این قصه بد باشد
فرقی ندارد دل به کی دل داده می افتم
شاید سحر از دستهایت ساده پر گیرم
وقتی چو اشکی در دل سجاده می افتم
زندگی اتفاق زیباییست
آمدن ساده ماندن و رفتن
روی این سن زمان کوتاهی
قصه را ساده خواندن و رفتن
***
چقدر آروم می گیرم چقدر این درد می چسبه
کنار تو اگه باشم هوای سرد می چسبه
دو نخ سیگار در اوج خماری نگاه تو
کشیدن زیر این بارون به این شبگرد می چسبه
***
عشق تو بارانیست
که بر پهناوری رویایم می نشیند
و در رگهایم تند می دود
امشب از آسمان عشق می بارد
و من خیس از باران تو ام
مرا در خود غرق کن.
من انتظارِ دیدنت را دوست دارم زیبای من خندیدنت را دوست دارم
می رنجی از من مهربانتر می شوی ، باز آن لحظه ها رنجیدنت را دوست دارم
کِل می کشی امشب که ما هستیم با هم خاتون من رقصیدنت را دوست دارم
شیرین شده لبهای تو با خنده ات، آه لبخندِ من بوسیدنت را دوست دارم
عمداً خطایی می کنم من چون همیشه ای مهربان بخشیدنت را دوست دارم
قلب منی و زندگی را از تو دارم در سینه ام لرزیدنت را دوست دارم
حرف مرا تنها تو می فهمی،من از تو ممنونم و فهمیدنت را دوست دارم
پایان این دفتر دوباره می نویسم من انتظار دیدنت را دوست دارم
***
در خاطرم مانده است آن لبخند بانو آن سادگیِ ظاهرت هرچند بانو
دنیایی از عشق و محبت بود آن شب آن بوسه ها شیرین تر از هر قند بانو
من بودم و تو بودی و یک آسمان با ماه و ستاره ، یادتان هستند بانو؟
در یک خیابان که در اوج سادگی کرد دلهای ما را عاشق و پابند بانو
از قلب من جوشید شعری تا که فردا آن را تمام عاشقان خوانند بانو
هر جا که باشی دل اسیر خنده ی توست فرقی ندارد بندر و بیرجند بانو
لبخند خواهم زد تمام زندگی را چون خاطراتت یادِ من آیند بانو
***
با من بخند و زندگی را خوب و زیبا کن این اتفاق عاشقی را ساده معنی کن
وقتی به عشق دیدنت طی می کنم شب را با بوسه ای تاریکیِ شب را تو فردا کن
من از نگاه عاشقت صدها غزل دارم ای مهربان لبخندِ من خودرا فریبا کن
امشب که مهتاب آمده در آسمانِ شب با خنده ای خواب مرا لبریز رویا کن
مثل همان کودک که شیطان می شود گاهی گم گشته ام ای آشنا من را تو پیدا کن
دوری همیشه باعث تنها شدنها نیست تنهایِ من، من را درون سینه ات جا کن
تقدیم به شهیدان تاسوعای چابهار:
من بغض می کنم و تو پرواز می کنی این شعر را گُلم ، خودت آغاز می کنی
تو اوج را بلدی نازنین ، در عروج هم با دست و پای بسته تو اعجاز می کنی
با هجرتت ، تو پرستو ، بهار عمر را با برف فصلهای یخ زده دمساز می کنی
تو زخم کهنه ای که درآیینه ی زمان با هر وقوع تندِ حادثه سر باز می کنی
گویند کربلا گِرِه خوردَه ست و باز تو با خون خود کنون گِرِه را باز می کنی
دیروز کربلا و کنون چابهار ، تو خود را در این مقایسه ممتاز می کنی
ابری شده هوایِ دل من و باز هم من بغض می کنم و تو پرواز می کنی
دلم از شیشه نبود و دلت از سنگ نبود پیش از این آینه از عشق تو کمرنگ نبود
پیش از این بین من و تو سخنی جایز بود فرصت دیدن ما این همه هم تنگ نبود
پیش از این گر که کسی راز مرا می فهمید جای همدردی او صحبتی از جنگ نبود
یاد تو نیست ولی یاد دلم مانده هنوز راز تنهایی ما غیر یک آهنگ نبود
ساز من بود و فضا و گل لبخند تو ، آه پیش از این در رخ تو این همه آژنگ نبود
دلم از شیشه نبود و دلت از سنگ نبود چه کسی در به ره سنگ دلت باز گشود!
****
چه آرزوی محالی من و تو ما باشیم من و تو عاشق هم یک صدا باشیم
چه اتفاق غریبی من و شما فردا کنار شادی و غم بنده ی خدا باشیم
زمان حادثه ها می رسد و می بینی! که این مهم نبوده من و تو کجا باشیم
****
آینه از دست من افتاد و تصویرم شکست باور دیرینه ام از بخت و تقدیرم شکست
چهره ام صد تکه شد هر تکه شد یک خاطره از مرور خاطراتم قلب دلگیرم شکست
ابر آمد صورتم را از غبار شیشه شست رعد هنگامی که زد هر بند زنجیرم شکست
بغض کرد و با دلم از غصه اش چیزی نگفت قلب او زآنکه نگفتم بی تو می میرم شکست
آینه شد دادگاهی، قلب من محکوم شد باورم از باورِ من نیست تقصیرم شکست