ممنونم

 ممنونم از خدا که تو را آفریده است 

پای تو را به خلوت قلبم کشیده است 

آن چشم مست که دام بلا شد برای دل 

هرگز کسی به عالم و آدم ندیده است 

گفتی دلی به غیر دلم مبتلا نشد 

بنگر که قلب این همه پایت طپیده است  

گویا نگاه روشنت ای مهربان ترین 

بر آسمان تیره ی قلبم سپیده است 

هرگز نمی روی ز خیالم خدا یقین

در روحت از حقیقت عرفان دمیده است

لیلای سرزمین منی این عجب که نیست 

مجنون صفت به سوی تو روحم دویده است